در
روایت آمده است: خانه هایى که در آنها تلاوت قرآن مى شود، «تُضِیئُ
لاِءَهْلِ السَّمآءِ کَما یُضِیئُ النَّجْمُ [أَلْکُوکَبُ الدُّرِّىُّ]
لاِءَهْلِ الاْءَرْضِ.»(1) چنان که ستاره یا ستاره ى درخشنده براى اهل زمین
مى درخشد، براى آسمانیان مى درخشد. در گذشته صداى قرآن از منازل بلند مى
شد. در حالات اصحاب سیّدالشهدا ـ علیه السّلام ـ در شب عاشورا آمده است:
«لَهُمْ دَوِىٌّ کَدَوِىِّ النَّحْلِ.» زمزمه اى همانند صداى زنبور عسل
داشتند.(2)
هم چنین آمده است که ایشان: «مَا بَیْنَ راکِعٍ وَ ساجِدٍ وَ قائِمٍ وَ قاعِدٍ.» در حالات مختلف:
برخى در رکوع و برخى در سجده و برخى ایستاده و بعضى نشسته [به عبادت و راز و نیاز و مناجات و انس با خدا مشغول بودند]. و در خطبه ى همّام در شمار ویژگى هاى متّقین آمده است:
«فَصافُّونَ أَقْدامَهُمْ یَتْلُونَ آیاتِ
اللّهِ آناءَ اللَّیْلِ و أَطْرافَ النَّهارِ.» مرتّب به نماز ایستاده و
در لحظات شب در آغاز و پایان روز، آیات خدا را تلاوت مى کنند.
