۱۲
ارديبهشت ۹۴
لَا أُقْسِمُ بِهَـٰذَا الْبَلَدِ ﴿١﴾ وَأَنتَ حِلٌّ بِهَـٰذَا الْبَلَدِ ﴿٢﴾ وَوَالِدٍ وَمَا وَلَدَ ﴿٣﴾ لَقَدْ خَلَقْنَا الْإِنسَانَ فِی کَبَدٍ ﴿٤﴾
سوگند به این شهر، (۱) و حال آنکه تو در این شهر جاى دارى؛ (۲) سوگند به پدرى [چنان] و آن کسى را که به وجود آورد؛ (۳) براستى که انسان را در رنج آفریدهایم. (۴)
